ชีวิตเราต้องตั้งสมมุติฐานไว้ว่า พรุ่งนี้เราต้องตาย ถ้าเราไม่ตั้งไว้อย่างนี้เราก็จะประมาท
ฉันยังไม่ตายง่าย ๆ ก็จะทำตัวสำมะเลเทเมา หาความพอใจ ไม่พอใจ
จะเพิ่มเติมภพชาติใหม่ พาตัวเองไปแดนเกิดใหม่ ไปนรกเดรัจฉาน
แล้วจะกลับมาเป็นคนไม่ได้อีก
เป็นตามเหตุ ตามปัจจัยที่มาประชุมกัน
ปัจจัยของเดรัจฉานมาประชุมกัน เราก็จะเกิดเป็น *เดรัจฉาน
เหตุปัจจัยของความเป็นคน มาประชุมกันในใจเรา เราก็มาเป็น *คน
แต่ทุกวันนี้พวกเรามีแต่ทำเหตุปัจจัย ให้เกิดเป็นเดรัจฉานเก็บไว้ในใจ
ไม่ได้เอาเหตุปัจจัยของความเป็นคน มาเก็บไว้เหมือนเดิม
ไม่ได้เอาเหตุปัจจัยของความเป็นคน มาเก็บไว้เหมือนเดิม
ก็หมายความว่า เราเกิดมาเป็นคนชาตินี้ เราลืมตัวเราเองเลยนะ
ลืมสนิทว่าเราเกิดมาเป็นคน เพราะเหตุปัจจัย ที่เราทำมาของความเป็นคน *หมดแล้วหมดเลยนะ
เพราะท่านมี ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วเป็นแหล่ง *สร้างการเกิดของท่านใหม่
เมื่อตาเห็นรูป แล้ว *เกิดความพอใจ ไม่พอใจ ตายไปก็เป็น หมู หมา เป็ด ไก่ นรกอเวจี
แต่ถ้าตาเห็นรูป แล้ว *ไม่เที่ยงเกิดดับ ก็ มนุษย์ เทวดา
แต่ทำไมเราถึงไม่อยากท่อง ความอยากท่องทำไมมีน้อย
มันมีแต่ความไม่อยากท่อง
เพราะ *ความไม่อยากคือ ความโง่ *ความอยากท่องคือ ความฉลาด
*ในตัวเราความโง่จะมีมากกว่าความฉลาด
แล้วเราก็จะเก็บเอาความพอใจ ไม่พอใจเข้าไปโดยอัตโนมัติ
หน้าที่ของเราคือ ท่องไม่เที่ยงเกิดดับ เป็นหน้าที่ชีวิตของเรา ที่จะต้องข้ามพ้นทุกข์ให้ได้ ในเวลาที่เหลืออยู่ ทำตั้งแต่วันนี้
เพราะพรุ่งนี้ *เราต้องตาย *เราไม่รอด *ไม่พรุ่งนี้ ก็พรุ่งนี้ พรุ่งนี้
แต่วันนี้เรายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ประมาท
ทำเหตุทำปัจจัยของความเป็นคน มาประชุมกัน
คือ *ท่องไม่เที่ยงเกิดดับ
ภพต่อไปของเรา ก็เกิดมาเป็นคนอีก ตามเหตุตามปัจจัย
Powered by
MakeWebEasy.com