มันเป็นสัญญาความจำ ตั้งแต่ท่านเกิด จนถึงปัจจุบัน เต็มอยู่ในใจท่าน อย่างไม่มีช่องว่างเลย
ตาเห็นรูป / หูได้ยินเสียง / จมูกได้กลิ่น /ลิ้นได้รส / กายสัมผัส / ใจคิดนึก
มันจะเก็บเป็นข้อมูลสัญญา ความจำไว้อย่างนี้ทุก ๆ วัน ทั้งวัน
มันเก็บเป็นสัญญาความจำ ตั้งแต่ท่านเกิดมาจนถึงปัจจุบันนี้
มันจึงมีความพอใจ ไม่พอใจ (บาปอกุศล) เต็มอยู่ในใจท่าน อย่างไม่มีช่องว่างให้เลย
แล้วข้อมูลอันนี้มันเก็บได้อย่างไร? ทำไม เราถึงจำไว้?
พระพุทธเจ้าว่า จิตเรานี้ ใจเราไปทำหน้าที่ทางตา
*รูปเกิดดับ ๑ ขณะ.... จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
*ตาเห็นรูป ๑ ครั้ง จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
*หูได้ยินเสียง ๑ ครั้ง จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
*จมูกได้กลิ่น ๑ ครั้ง จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
*ลิ้นได้รส ๑ ครั้ง จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
*กายสัมผัส ๑ ครั้ง จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
*ใจคิดนึก ๑ ครั้ง จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
เพราะขณะที่ ๑, ๒, ๓ เรียกว่า *หลับ
ขณะที่ ๔ ตื่นแล้ว ทวารเปิดรับข้อมูล
ขณะที่ ๕ ใจมาทำหน้าที่รับข้อมูล ทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
ขณะที่ ๖ ก็รับรู้ข้อมูลให้
ขณะที่ ๗ สันติระนะ ตีความ ตีความได้บาป มันก็จะส่ง บาปให้
ขณะที่ ๘ โวฏฐัพพนะ แยกบุญ แยกบาป แล้วส่งให้
ขณะที่ ๙, ๑๐, ๑๑, ๑๒, ๑๓, ๑๔, ๑๕ ตอกย้ำในใจ
ข้อมูลที่ตาเห็น มาตอกย้ำในใจ ๗ ครั้ง ๗ ครั้ง ๗ ครั้ง
ท่านจึงไม่ลืม
แต่ถ้าเรื่องไหนที่กระทบกระเทือนใจท่านมาก ๆ ๗ ครั้งนี้ไม่หมด
ใจเราจะออกมาทำหน้าที่ตอกย้ำอีก ๒ ครั้ง
ตาลัมพะนะ ขณะที่ ๑๖, ๑๗
ข้อมูลที่เสียใจมาก ๙ ครั้ง คือ ข้อมูลอกหัก ตอกย้ำ ๙ ครั้ง จะไม่ลืมเลย
ข้อมูลที่ตอกย้ำ ข้อมูลที่ตาเห็นปั๊ป พอใจในสิ่งที่เห็น แปลว่า *โลภ
ไม่พอใจในสิ่งที่เห็น คือ *โกรธ
ตามสิ่งที่มากระทบสัมผัสไม่ทัน แปลว่า *หลง
ข้อมูลนี้ ท่าน "เก็บข้อมูล" ไว้ในใจท่านตลอดชีวิต ข้อมูลนี้คือ *ข้อมูลสร้างทุกข์
ท่านเก็บข้อมูลสร้างทุกข์ ไว้ในตัวท่าน จึงไม่แตกต่างกับ *สัตว์เดรัจฉาน
เลี้ยง หมา แมว เวลาเอาอะไร? ให้มันกิน
*มันไม่พอใจ มันก็ไม่กิน มันเดินหนีเลย
*ถ้ามันพอใจ มันก็กิน เหมือนกับคน
เห็นไหมว่าเรา เก็บข้อมูลทุกข์ไว้นับภพ นับชาติไม่ถ้วน
ข้อมูลมันมาปั้นเป็นตัวเราทั้งหมด (ตัวเราคือ ข้อมูลเก่า)
รูปร่าง หน้าตา นิสัย ใจคอ ฐานะความเป็นอยู่ มันจึงแตกต่างออกมาไม่เหมือนกัน เพราะอะไร?
*พระพุทธเจ้าว่า กรรมจำแนกบุคคล*
กรรมเกิดที่ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มาเก็บไว้ในใจว่า เป็นบุญบาป หรือวิบาก
ข้อมูลเป็นผู้สร้างเรา *แล้วเราจะสร้างสุขได้อย่างไร ไม่มีทางชีวิตจะสุขได้*
เพราะทุกข์มันเกิดที่ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วเราก็เก็บไว้เป็นสัญญาความจำ เราถึงไม่ลืม ข้ามภพ ข้ามชาติ ไม่รู้จบ