ตัวเราเกิดจากเหตุปัจจัยมาประชุมกันชั่วคราว

เป็นบุญของเราที่ได้มาศึกษาเรียนรู้ตัวเองก่อน

ทำให้เรารู้ว่า... ตัวเราเป็นระบบธรรมชาติ

    เกิดจากเหตุปัจจัยของเรา ที่มาประชุมกัน

    ถ้าเหตุปัจจัย ของเรามาประชุมกันถูกต้องครบถ้วนมันก็ถูกต้อง

    ถ้าเหตุปัจจัย ไม่ครบถ้วน ไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้อง

ฉะนั้นเราถึงเป็นผู้มีกุศลผลบุญมาก่อน เพราะบุญกุศลนี้

    ทำให้เราได้มาเรียนรู้ก่อนเพื่อน  เรียนรู้การรู้จักตัวเอง

จะเห็นว่า ชีวิตยุ่งยากมาก คาดเดาอะไรไม่ถูกเลย

    จับต้นชนปลายไม่ได้  สับสนวุ่นวาย

    สุขบ้าง (ทั้งที่เป็นสุขชั่วคราว) ทุกข์บ้าง

เราจะสงสัยว่า  ทำไมสิ่งเหล่านั้นมันมาเกิดกับเรา

    สิ่งที่ดี ๆ เกิดขึ้นกับเราทำไมมันอยู่ได้ไม่นาน ๆ

แต่สิ่งที่ไม่ดี... สิ่งที่เลวร้ายที่เกิดกับเรา

    ทำไมมันอยู่เนิ่นนานเหลือเกิน  และก็หาคำตอบไม่ได้

จริง ๆ แล้ว  ผลของมันคือ การกระทำของเราทั้งหมด 

    เราจะคิดปรุงแต่งว่า สิ่งเหล่านี้น่าจะดลบันดาลให้เรา

พอวันปีใหม่ วันเกิด ...ก็อวยพรให้กัน

    ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกจงดลบันดาลให้คนนั้น คนนี้

    ประสบแต่ผลสำเร็จ  ประสบแต่ความสุข....

ไม่ได้อวยพรว่า  ตัวเราดลบันดาลให้ตัวเองได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ 

    มีแต่ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์... ดลบันดาลให้

ตัวเราเองยังไม่รู้ ไม่เข้าใจว่า "เทวดา อินทร์ พรหม"

    มีแต่จะขอให้เราช่วยท่าน...

เพราะท่านไม่สามารถ ศึกษาเรียนรู้ฝึกปฏิบัติที่จะไป "ถึงนิพพานได้"

 มนุษย์จึงยิ่งใหญ่กว่า "เทวดา อินทร์ พรหม"

    ที่จริงแล้วเทวดา อินทร์ พรหมต่างหาก ที่อ้อนวอนให้เราช่วยท่าน....

เราใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้อย่างไม่รู้  ความจริงของโลกและชีวิต

พระพุทธเจ้าว่า ชีวิตคนเราจะเป็นอิสระ

    โปร่งโล่งอย่างมีอิสรภาพให้ตัวเองได้นั้น ต่อเมื่อเราเข้าใจ "โลกและชีวิต" ที่ถูกต้อง

โลกและชีวิตคือ... กฎธรรมชาติ ๒ กฎ

    คือกฎไตรลักษณ์ และกฎอิทัปปัจจยตา ปฏิจจสมุปบาท

สรุปว่า...  “ใหม่ เก่า แตกสลาย” ...”หนุ่ม แก่ ตาย” หรือ “ไม่เที่ยงเกิดดับ”

    นี่คือ ความจริงของโลกจักรวาล

พระพุทธเจ้าตรัสว่า

ใครก็ตามที่มีความจริงอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา

ผู้นั้นก็จะประสบผลสำเร็จในชีวิตทุก ๆ เรื่อง ทุก ๆ ประการ เพราะการที่เราได้ศึกษาเรียนรู้

การปฏิบัติฝึกฝนตนเอง  อย่างถูกธรรมตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ในพระไตรปิฎก เป็นสิ่งที่ถูกต้อง