ความจริง คือสุข... ความเชื่อ คือทุกข์

ความจริง คือ สุข…ความเชื่อ คือ ทุกข์
    พระพุทธเจ้าตรัสรู้ คือ ความจริง ดับความเชื่อ
....ความจริงที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ เป็นความจริงที่เราต้องศึกษา
    ต้องวิปัสสนาภาวนา แล้วนำมาไว้ในตัวเรา

    ด้วยการท่อง... ทำไมจึงท่องเก็บไว้ในตัวเรา

    เพราะตัวเรา ...มันมีความคิด การคิดของเราทุกครั้งนั้น

    มันมี ‪ *‎ข้อมูลสัญญาความจำ เป็นฐานข้อมูลให้คิด*
....แต่ที่ผ่านมา เราไม่มีคำสอนพระพุทธเจ้า
    เป็นฐานข้อมูลในการคิด ความคิดของเราแต่ละครั้ง

    ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ...จนท่านอายุขนาดนี้

‎มันเป็นฐานข้อมูลผิด
    คือความพอใจ ไม่พอใจ หรือฐาน ความโลภ โกรธ 
    หลง..ทั้งหมด  ไม่มีฐานความจริงหรือฐานสร้างสุขดับทุกข์
ในเมื่อในใจเรามีแต่ฐานสร้างทุกข์  ฐานสร้างสุขในใจไม่มีเลย เพราะเราสั่งตัวเองไม่ได้

    ว่าฉันจะสุข... ฉันจะไม่ทุกข์นะ... อย่างนี้เราสั่งตัวเองไม่ได้...

    เพราะข้อมูลความคิดของเราต่างหากเป็นผู้สั่ง...
พระพุทธเจ้าเห็นอย่างนี้แล้ว  ‪ท่านก็ให้วิปัสสนาภาวนา  ‎ให้ท่องจำ

....พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ตรัสรู้ไว้แล้ว
....ด้วยกฎธรรมชาติ ๒ กฎ คือ  กฎไตรลักษณ์
    และกฎอิทัปปัจจยตาปฏิจจสมุปบาท

***‎สรุปว่า ไม่เที่ยงเกิดดับ
....พระพุทธเจ้าให้ท่องไว้ในใจ แต่ไม่มีใครแปลออก  ‎ถอดรหัสความจริงอันนี้ไม่ได้

....เมื่อท่านได้รู้ความจริง ที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้  ด้วย "ไม่เที่ยงเกิดดับ" และ

    พระพุทธเจ้าก็ให้เราเอา ไม่เที่ยงเกิดดับ ไปไว้ในใจของเรา

    ให้ถาวรให้มั่นคง  การเก็บความจริงไว้ในใจนี้...
ยิ่งเก็บมากเท่าไรยิ่งสุขมากเท่านั้น... 

    จึงต้องเพียร ...เก็บให้มาก ๆ เพื่อสุขมาก ๆ

    ความสุขจริง ๆ ท่านไม่เคยรู้
มัน‎เป็นความสุขจริง ๆ ที่ไม่มีทุกข์เจือปน
....เราเก็บสุขจริง ๆ ใส่ไว้ในใจแล้ว

    มันก็มี... ‪‎ฐานความสุขฐานความคิดที่เป็นสุขแท้จริง
    ชีวิตเราก็สุขทันที...

....ชีวิตที่ผ่านมาเรามีแต่เก็บเอาฐานความทุกข์ และก็ฐานของความเชื่อ

....แล้วก็เอาความทุกข์มาแก้ปัญหา...

    เราจึงมี แต่ปัญหาเพิ่มมาใหม่ และทุกข์ อยู่อย่างทุกวันนี้

....พระพุทธเจ้าจึงชี้ให้เราเห็นอย่างนี้ว่า  ตัวเรา ...ดับทุกข์ได้

    โดยเอาความจริงไปดับความเชื่อ   ความจริง คือ สุข

‎เราก็เอาความสุขให้ชีวิตเรา
     โดยการวิปัสสนาภาวนาท่องไม่เที่ยงเกิดดับนั้นเอง….